Matka Święta składa nam obietnicę, że każda dusza, która potrzebuje pocieszenia, wizji, przewodnictwa albo siły może do niej wołać i schronić się pod jej opieką. A Matka Uwielbiona natychmiast przybędzie z rozwianym welonem.
W Oswobodzeniu Silnej Kobiety Clarissa Pinkola Estés daje nam doświadczyć mocy leczących opowieści. Pradawna tradycja uzdrawiających historii łączy się w nich ze współczesną codziennością dzięki charakterystycznemu dla Estés „duchowemu aktywizmowi”. Opowieści te pozwalają nam sięgnąć do naszych własnych korzeni, do mądrości matek i babek, i mądrości kultury. Święta Matka, którą w nich spotykamy, jest naszą towarzyszką, realną postacią obecną na ścieżkach naszego życia, a jednocześnie wyraża głębię duchowego i psychologicznego wymiaru Boskiej kobiecości. Oswobodzenie Silnej Kobiety, jest zarazem prywatnym wyznaniem autorki, modlitewnikiem i tomikiem poezji. Jest głęboko osobistą i pełną zaangażowania książką, w której każdy może odnaleźć przewodnictwo i wsparcie.
Małgorzata Kalinowska
analityk jungowski
International Association for Analytical Psychology
Polskie Towarzystwo Psychoanalizy Jungowskiej

Raport Brodiego to powrót Borgesa – niemal dwadzieścia lat minęło od publikacji Alefa – do krótkich fikcji. Tu jednak więcej jest pastuchów i zabijaków niż filozofów i detektywów, więcej jest gauczów o porywczej naturze i sprawnej ręce, pojedynków na noże i rewolwery. A wyjąwszy może Ewangelię według Marka i tytułową relację z krainy Jahusów pozornie chyba tylko styl łączy owe opowieści z pomieszczonymi w poprzednich tomikach. Lecz, jak uprzedza Borges: „Nie ośmielam się twierdzić, że [opowiadania te] są proste; nie ma na ziemi ani jednej strony, ani jednego wyrazu, które by takie były, jako że wszystkie zakładają wszechświat, którego powszechnie znanym atrybutem jest złożoność. […] Nie dążę do tego, żeby zostać Ezopem. Moje opowieści, jak te z Tysiąca i jednej nocy, pragną dostarczać rozrywki i wzruszać, a nie przekonywać”.

To książka otwierająca oczy. Dawno nikt nie potrafił tak jak Paul Moser syntetycznie zebrać i jasno zaprezentować trudnego przecież zagadnienia teologicznego i problemu filozoficznego. Zwłaszcza w czasach bezmyślnego permisywizmu idea surowej sprawiedliwości jako pewnej drogi do szczęścia, i jedynej, z wielkim trudem toruje sobie zrozumienie. Moser ma ten dar, że potrafi jasno rysować przystępny obraz i miłosierdzia, i surowości i niepojętej do końca natury Boga. I w tym człowieka.

Pierwsze polskie wydanie tomu esejów Itala Calvina, które po jego śmierci zebrała i ułożyła żona, zawiera trzydzieści pięć esejów poświęconych pisarzom - od Homera po Queneau – którzy w różnym stopniu i z rozmaitych powodów byli dla Calvina ważni lub wzbudzali jego podziw. „Lubię przede wszystkim Stendhala, bo tylko u niego jednostkowe napięcie moralne, napięcie historyczne, pęd życia są jednym i tym samym […]. Lubię Puszkina za jego przejrzystość, ironię i powagę. Lubię Hemingwaya, bo jest […] wolą szczęścia, smutkiem. Lubię Stevensona, bo mam wrażenie, że lata. Lubię Czechowa, bo nie zmierza tam, dokąd zmierza. Lubię Conrada, bo żegluje po otchłani i nie tonie. Lubię Tołstoja, bo czasem wydaje mi się, że jestem bliski zrozumienia, jak on to robi, a jednak nic z tego. […] Lubię Gogola, bo zniekształca z precyzją, przewrotnością i umiarem. Lubię Dostojewskiego, bo zniekształca konsekwentnie, z pasją i bez umiaru. Lubię Balzaka, bo jest wizjonerski. Lubię Kafkę, bo jest realistą. […] Lubię Sveva, bo trzeba się będzie zestarzeć. Lubię…”