Ta książka sprawi, że polubisz się za te cechy, których najbardziej się wstydzisz.
Będziesz co rusz wybuchać śmiechem i wykrzykiwać: „Bridget Jones to ja!”.
POZNAJCIE BRIDGET JONES:
singielkę trochę po trzydziestce, która jest pewna, że wszystko się ułoży, jeśli tylko:
– straci na wadze trzy kilogramy,
– przestanie palić,
– osiągnie wewnętrzną równowagę.
BRIDGET STARA SIĘ ODNIEŚĆ ŻYCIOWY SUKCES ...albo przynajmniej osiągnąć wewnętrzną równowagę. Za każdym razem, gdy jej plany biorą w łeb, szuka pociechy w życiu towarzyskim i mówi sobie, że wszystko będzie dobrze już następnego dnia, kiedy to jej życie będzie wolne od alkoholu, zbędnych kalorii i emocjonalnych popaprańców. Oto pełna humoru kronika zdarzeń jednego roku z życia samokrytycznej Bridget Jones, roku, w którym bohaterka postanawia stworzyć sensowny związek z odpowiedzialnym mężczyzną. I zmniejszyć obwód ud o cztery centymetry.
„Nie znam równie zabawnej książki… Dowcipna, pełna zaskakująco trafnych obserwacji, nieskończenie poruszająca”.
JILLY COOPER
„Helen Fielding jest jedną z najdowcipniejszych pisarek w Wielkiej Brytanii, a Bridget Jones to dzieło geniusza komizmu”.
NICK HORNBY
„Błyskawicznie uzależniająca… Zabawny dziennik bohaterki prezentuje ducha naszych czasów i zmartwienia singli płci żeńskiej”.
„SUNDAY EXPRESS”
„Przewrotna komedia… świat obserwowany jest z bezlitosnym, oryginalnym poczuciem humoru. Niezaprzeczalnie śmieszna lektura”.
„SUNDAY TIMES”
„Doskonała ilustracja życia samotnej dziewczyny we współczesnym świecie… Każda dziewczyna, która była w związku, ma pracę i, oczywiście, mamę, czytając Dziennik Bridget Jones będzie ryczała ze śmiechu”.
„THE TIMES”

Królik ucieka jak Huck Finn - przed próbami ucywilizowania go. Jak Holden z Buszującego w zbożu - ucieka przed dorosłością. Jak Ben z Absolwenta Mike’a Nicholsa - ucieka, choć nie wie dokąd. Jak bohaterowie Kerouacowskiej powieści W drodze - ucieka, aby uciekać, bo cel nie jest ważny, istotna jest zmiana.

Harry Królik Angstrom to postać pełna przeciwieństw, człowiek Kierkegaardowski - w ciągłym stanie bojaźni i drżenia: niepokój pobrzmiewa już w jego nazwisku.

Królik ucieka, ale Królik też biegnie. Tytułowe Rabbit, Run (biegnij, Króliku) to nie tyle groźba, ile imperatyw. Biegnij, bo porośniesz mchem. Biegnij, bo nie uda ci się ocalić samego siebie. Bo dasz się usidlić i zdefiniować.

Ta śmieszno-straszna książka przyniosła Johnowi Updike’owi zasłużoną sławę.

W poetyckiej „serii mozaikowej” PIW-u prezentujemy tom wierszy Krzysztofa Koehlera „Święte wiosny”, poety, krytyka literackiego, eseisty, autora scenariuszy filmowych. Koehler jest także współpracownikiem pism „Arcana”, „Pressje” i „Fronda”. Profesor w Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Wykłada również w Wyższej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej „Ignatianum” w Krakowie. Jest autorem siedmiu książek poetyckich (ostatnia: Porwanie Europy wyd. Topos 2007), oraz wyboru wierszy „Obce ciało” (PIW 2019), antologii poezji barokowej, monografii o Stanisławie Orzechowskim; napisał libretto do opery z muzyką Eugeniusza Knapika; jest współautorem programów telewizyjnych m.in. Goniec, Tygodnik kulturalny, Po Godzinach; filmów dokumentalnych m.in.: Sarmacja czyli Polska, Adam Mickiewicz, Macie swojego poetę (opowieść biograficzna o Mikołaju Sępie Szarzyńskim); widowisk.
Najnowszy tom „Święte wiosny” jest kontynuacją poetyckich poszukiwań Koehlera zarówno w zakresie formy wiersza jak i podejmowanych tematów. We frazie poetyckiej poety dalej toczy się pojedynek klasyczności z romantycznością, pięknej i harmonijnej frazy ze stylizacją na mowę potoczną. Jak pisał Ireneusz Staroń „to poezja współistnienia cyzelowanych retorycznych okresów i rymów „częstochowskich”, a nawet inkantacji, zawodzenia, zaklinania, w którym wielokrotnie powtarzane tożsame końcówki gramatyczne tworzą wreszcie specyficzne, transowe brzmienie, jakby przeznaczone specjalnie do głośnej lektury.” Religijny kontekst tych wierszy jest oczywisty, ale metafizyczne poszukiwania poety wiodą poprzez bardzo współczesne labirynty obrazów. To wiersze do głośnego i cichego czytania, do żywej dyskusji i wyciszonej refleksji.

Nowiutki rower starych binokli (oryginalne wydanie w 2007) – tom poetycki wybitnego ukraińskiego poety Wasyla Słapczuka – jest wyjątkowym zjawiskiem we współczesnej poezji, być może nawet nie tylko ukraińskiej. Wyjątkowość tej niewielkiej książeczki polega na tym, że bohaterem wierszy Słapczuka jest inny poeta, postać historyczna – Pawło Tyczyna (1891–1967), polskiemu czytelnikowi znany z wydania wyboru jego wierszy w PIW-ie w tzw. „serii celofanowej” w przekładach m.in. Józefa Czechowicza, Mieczysława Jastruna, Adama Ważyna czy Zuzanny Ginczanki.
Tyczyna – według słów Bohdana Zadury, autora przekładu i posłowia – był „cudownym dzieckiem ukraińskiej poezji, którego talent starł się z radziecką rzeczywistością”. Tyczyna – z jednej strony przez wielu uważany za geniusza poetyckiego, z drugiej zaś urzędnik państwowy (np. w latach 1953–1959 był przewodniczącym Rady Najwyższej Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej) – w wierszach Słapczuka jest postacią tragikomiczną, kimś zmagającym się z każdym aspektem ludzkiego życia, a przede wszystkim z samym sobą. Błyskotliwy, zabawny, a wręcz dowcipny tom Nowiutki rower starych binokli jest doskonałą opowieścią poety o poecie.