Raport Brodiego to powrót Borgesa – niemal dwadzieścia lat minęło od publikacji Alefa – do krótkich fikcji. Tu jednak więcej jest pastuchów i zabijaków niż filozofów i detektywów, więcej jest gauczów o porywczej naturze i sprawnej ręce, pojedynków na noże i rewolwery. A wyjąwszy może Ewangelię według Marka i tytułową relację z krainy Jahusów pozornie chyba tylko styl łączy owe opowieści z pomieszczonymi w poprzednich tomikach. Lecz, jak uprzedza Borges: „Nie ośmielam się twierdzić, że [opowiadania te] są proste; nie ma na ziemi ani jednej strony, ani jednego wyrazu, które by takie były, jako że wszystkie zakładają wszechświat, którego powszechnie znanym atrybutem jest złożoność. […] Nie dążę do tego, żeby zostać Ezopem. Moje opowieści, jak te z Tysiąca i jednej nocy, pragną dostarczać rozrywki i wzruszać, a nie przekonywać”.

Krew na rękach moich to czwarta powieść Wacława Holewińskiego, która ukazuje się nakładem Państwowego Instytutu Wydawniczego. Czytelnicy odnajdą w tej książce to, co u Holewińskiego najlepsze: oszczędny styl, bogactwo historycznego detalu, a także sugestywnie odmalowane portrety bohaterów. Tym razem są nimi dwaj Polacy mieszkający w Warszawie. Jednak zdecydowanie więcej ich dzieli, niż łączy. Pierwszy to Emanuel Szafarczyk, uczestnik powstania styczniowego, skrytobójca-sztyletnik, naczelnik Straży Zbrojnej i organizator zamachów na Aleksandra Wielopolskiego oraz Fiodora Fiodorowicza Trepowa. Drugim jest zaś Andriej Konstantynowicz Różycki, pułkownik, który służy w rosyjskiej policji i wypiera się swojej polskości. Podczas zażartego pojedynku, jaki przez wiele miesięcy toczyć będą ze sobą mężczyźni – pojedynku o tragicznym zakończeniu – obaj zmuszeni będą zadać sobie pytania, na które nie znajdą odpowiedzi. Co to znaczy być Polakiem? Ile można poświęcić dla własnej ojczyzny? Czym właściwie jest ojczyzna? Przede wszystkim zaś: jak w czasach zła, terroru i wszechobecnej krzywdy pozostać dobrym człowiekiem?

Trzytomowy Teatr przynosi nam żywiący się codziennością i konkretem surrealizm, fantastyczną cudowność, nagle dziwniejącą rzeczywistość. Prawda wyobraźni dominuje tu nad prawdą doświadczenia. „Zjawisko Ionesco” obejmuje sprzeczności: ja pożerające cały teatr, cały świat nawet, oraz ja, które ukrywa się, roztapia w tzw. obiektywnej rzeczywistości dzieła. Punktem wyjścia jest dla Ionesco komedia. Komedia i moralitet, który jest komedią serio. Fabułą sztuki zaś może być niemoc jej napisania. Pokazujemy, przypominamy, uklasyczniamy trzynaście awangardowych utworów Ionesco – wciąż aktualnych, niepozostawiających czytelnika obojętnym, nieustannie domagających się lektury.

W ostatnich latach znaczenie instytucji monetarnych w gospodarce poszczególnych krajów zaczęło stopniowo wzrastać. Banki centralne stają się coraz bardziej potężnymi instytucjami. Zdaniem Eryka Łona ostatni kryzys gospodarczy z lat 2008-2009, a także epidemia koronawirusa mogą doprowadzić do przewartościowania sposobu myślenia o roli banków centralnych. W swojej książce omawia międzynarodowe i krajowe makroekonomiczne uwarunkowania prowadzenia polskiej polityki pieniężnej. Zastanawia się, jakie wyzwania stoją dziś przed polską polityką pieniężną i jaki model jej prowadzenia byłby najskuteczniejszy, aby służyła ona jak najlepiej polskiej gospodarce.
„Autor w sposób odważny i zdecydowany przedstawia swoje poglądy na temat pożądanego charakteru polskiej polityki pieniężnej. Kładzie nacisk na to, że polski bank centralny powinien tak prowadzić politykę pieniężną, aby nie tylko sprzyjało to szybkiemu wzrostowi gospodarczemu, lecz także aby wpływało to korzystnie na sytuację polskich pracowników. To wszystko razem każe upatrywać w profesorze Eryku Łonie wybitnego przedstawiciela społecznej szkoły polskiej ekonomii, czyli tego jej odłamu, który uwzględnia to, że gospodarka polska powinna być w pełni tego słowa znaczeniu społeczną gospodarką rynkową.
Profesor Eryk Łon po raz kolejny dowiódł swojego patriotyzmu gospodarczego, co wyraża się także w konsekwentnej obronie złotego oraz prawa Polski do prowadzenia własnej polityki pieniężnej”.
Z recenzji prof. dr hab. Jerzego Olszewskiego